“Ik zie hem lopen naast een onbekende vrouw. Lang blond haar en slank. Hij kijkt naar haar en slaat een arm om haar heen. Ze lopen een cafeetje binnen en gaan aan een tafel in een hoek zitten. Een paar minuten later loop ik naar binnen, verschuild achter een grote man. Verdekt stel ik me op aan een tafeltje met een tijdschrift voor mijn hoofd. Ze lachen, net iets te hard. De ober vraagt of ik iets wil drinken en ik wijs geluidloos naar het woord thee op de kaart. Hij vraagt of ik ook iets eten wil, ik schud van nee. Fronsend gaat hij weg, maar dat kan me niets schelen. Geheimzinnig tuur ik langs mijn tijdschrift. De vrouw buigt lachend naar voren en ik zie haar borsten in een laag uitgesneden truitje. Ze wil dat hij naar haar borsten kijkt, haar lange, blonde haar valt er net voor. Ze legt haar hand op zijn arm. Ik voel woede opkomen. Is hij me nu al vergeten? De thee wordt gebracht en ik zie hem mijn kant op kijken, ik houd mijn tijdschrift voor de zekerheid nog wat hoger. Hij heeft niks door. Ze vraagt of hij vrijgezel is. Hij zegt ‘ja’. Ze klinken hun glazen. Wat wil hij daarmee zeggen? Ze pakt zijn hand en gaat zijn hand lezen. Ik word ziek van dit geflirt, mijn maag komt in opstand. Behoedzaam leg ik mijn hand op mijn buik en probeer er naar toe te ademen. Het lukt me niet, iets blokkeert me. Als ik nog een keer langs mijn tijdschrift gluur, zie ik dat hij haar hoofd vastpakt zoals hij dat bij mij ook altijd doet. Ze tuit haar lippen en buigt naar voren. Met een gil word ik wakker. Jelle slaapt door. Bevend ga ik op het toilet zitten met mijn telefoon stevig geklemd tussen mijn handen. Ik check zijn Facebookstatus, hij zit in een café. Dus toch. Wat had ik gedacht? Dat hij eeuwig op me gaat wachten? Kleine steekjes rammen steeds harder in mijn onderbuik. Ik moet gaan slapen. Ik zit in Antwerpen, met mijn man. Opgefokt laat ik het bad vollopen, ik kan nu niet slapen. Met het schuim tussen mijn tenen voel ik me nog steeds opgefokt en jaloers.“